நாங்கள் தான் இளிச்சவாயர்கள்!

சென்ற மாதம் கோவைக்கு சென்றிருந்தேன். அங்கு பேருந்தில் பயணம் செய்ய நேர்ந்தது. பேருந்தில் ஏறியதும் எனக்கு ஆச்சர்யம். நடத்துனர் இரண்டு ரூபாய் பயனச்சீட்டுக்களையும் வைத்திருந்தார். எனது ஊர் மதுரை. இங்கு நாங்கள் இரண்டு ரூபாய் பயணச்சீட்டை பார்த்து ஆண்டுகள் ஆகி விட்டது. தமிழ் நாடு அரசு போக்குவரத்து கழகத்தை முழுவதும் தமிழகம் தான் நடத்துகிறதா? என்று சந்தேகம் எழுகின்றது. பயணக்கட்டணம் மாநிலம் முழுவதும் ஒன்றாக தானே இருக்க வேண்டும். கோவையில் அந்த இரண்டு ரூபாய் பயச்சீட்டை வாங்கிக்கொண்டு அரைமணி நேரம் பேருந்து பயணம் செய்யமுடிந்தது. மதுரையில் நடை முறையில் உள்ள பயணக்கட்டணத்தை வெளிஊர்காரர்கள் அறிந்து கொள்ள இங்கு எழுதுகிறேன். குறைந்தபட்ச கட்டணம் 3 ரூபாய். சாதாரண பேருந்துகளை மதுரையில் இப்போதெல்லாம் பார்க்கவே முடியாது. வெறும் ஒரு சதவிகித பேருந்துகள் மட்டுமே இன்னும் சாதாரண பேருந்துகளாக ஓடிக்கொண்டிருக்கின்றது என்பது மறுக்க முடியாத உண்மை. உதாரணமாக ஒரு நிலையில் இருந்து மற்றொரு நிலைக்கு சாதாரண பேருந்தில் 3 ரூபாய் கட்டணம். சிட்டி எக்ஸ்பிரஸ் என்று கூறப்படும் பேருந்துகளுக்கு 5 ரூபாய் கட்டணம். தாழ் தள சொகுசுப்பெருந்துகளுக்கு 7 ரூபாய் கட்டணம். பெரும்பாலும் தாழ்தள சொகுசுப்பெருந்துகள் தான் ஓடுகின்றது. நூற்றுக்கு என்பது சதவிகிதம் சொகுசுப்பெருந்துகள் தான் மதுரையில் ஓடுகின்றது. ஒரு பதினைந்து சிட்டி எக்ஸ்ப்ரஸ்கள் ஓடலாம். வெறும்  ஐந்து தான் சாதாரண பேருந்துகள் ஓடுகின்றன. அதையும் பண்டிகை போன்ற காலங்களில் சிட்டி எக்ஸ்ப்ரஸ் என்று ஒரு பேப்பரில் எழுதி ஒட்டி சிட்டி எக்ஸ்ப்ரஸ்களாக ஆக்கி விடுகின்றனர்.  ஆக 3 ரூபாயில் பயணம் செய்யவேண்டிய தூரத்தை மக்கள் 7 ரூபாய் கொடுத்து கடக்கவேண்டியிருக்கின்றது. சொகுசுப்பெருந்துகளும், சிட்டி எக்ஸ்ப்ரஸ்களும் சாதாரண பேருந்துகளைப்போல அனைத்து நிறுத்தங்களிலும் நின்று தான் செல்கின்றன. அது ஒரு புறம் இருக்கட்டும். நம் தமிழ் நாட்டில் அனைவரும் சொகுசு வாழ்க்கையா வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறார்கள்? சொகுசுப்பேருந்து வேண்டும் என்று இந்த ஆட்சியாளர்களிடம் யார் அழுதது? அரசுப்பேருந்துகளில் தான் இது போன்ற பகல் கொள்ளை நடக்கின்றது என்று தனியார் பேருந்துகளை எதிர்பார்க்கலாம் என்றால், சிற்றுந்து எனப்படும் மினி பஸ்களைத்தவிர மற்ற தனியார் பேருந்துகளுக்கு அனுமதி இல்லை. அந்த சிற்றுந்துகளும் மிகவும் சொற்ப எண்ணிக்கைகளில் தான் ஓடுகின்றது. அந்த சிற்றுந்துகளின் பேருந்து நடத்துனர்களின் தொல்லையும் தாங்க முடியவில்லை. இரு வேறு நிறுவனங்களின் சிற்றுந்து பேருந்து நடத்துனர்கள் நடுரோட்டில் சண்டை இட்டுக்கொள்வதும் வாடிக்கை ஆகி விட்டது. ஏன் மாநிலம் முழுவதும் ஒரே போக்கை கடைபிடிக்கவில்லை? இந்த மக்கள் மட்டும் என்ன பாவம் செய்தவர்களா? நாங்கள் மட்டும் தான் இளிச்சவாயர்கள் போல.

மின் வெட்டுக்கு நன்றி!

மின் வெட்டு!

இது கடந்த ஒரு ஆண்டாகவே அனைத்து தரப்பு மக்களையும் அதிருப்தி அடையச்செய்த ஒரு விஷயம். மின்சாரம் என்பது நமக்கு அவ்வளவு இன்றியமையாதது ஆகிவிட்டது. சென்ற வாரம் ஒரு குடிசை வீட்டிற்கு செல்லும் வாய்ப்பு ஏற்பட்டது. நம்முடைய ஒரு படுக்கை அறையின் அளவு கூட இருக்காது அவர்களது மொத்த வீட்டின் அளவு. அந்த சிறிய இடத்திற்குள் தான் தூங்குவது, சமையல் அறை, உடை மாற்றும் அறை, பூஜை அறை, இன்னும் பல. குடிசைக்கு உள்ளே இருந்தே வானத்தை பார்க்கும் அளவிற்கு மேலே ஆங்காங்கே ஓட்டைகள். அரசாங்கத்தின் புண்ணியத்தில் இலவச மின்சாரம் கிடைத்த அந்த வீட்டில் ஒரு பல்பு மட்டும் தன்னால் முடிந்த அளவு வெளிச்சத்தை கக்கிக்கொண்டிருந்தது. ஆனால் இலவச மின்சாரம் கிடைகாததர்க்கு முன்னால் காத்து புகமுடியாத அளவு நெருக்கமாக இருந்த அந்த குடிசைப்பகுதியில் மின்சாரம் இல்லாமல் மின் விசிறி இல்லாமல் அவர்களுடைய வாழ்க்கை எப்படி இருக்கும் என்று எண்ணிப்பார்த்தால் அவர்களுடைய வாழ்க்கை நமக்கு புரியும். நம் மாநிலத்தில் பெரும்பாலான இடங்களில் மூன்று மணி நேரம் மின் வெட்டு நடைமுறையில் இருந்து வந்தது. அதற்கே நமக்கு எத்தனை கோவம். வடமாநிலங்களில் பதினாறு மணி நேரம் மின் வெட்டு நடைமுறையில் இருக்கிறது என்று செய்தித்தாள் ஒன்றில் படித்து அதிர்ந்து போனேன். மின் வெட்டை மூன்று மணி நேரமே நம்மால் தாங்கமுடியவில்லை அவர்கள் பதினாறு மணி நேரம் எப்படித்தான் தாங்குகிறார்களோ, அங்கு எப்படி தான் நிறுவனங்கள் இயங்குகின்றனவோ என்று எத்தனை பேர் சிந்தித்திருப்பார்கள் என்று தெரியவில்லை. தான் சுகமாக வாழ வேண்டும் என்பது தான் இப்போது உள்ள பெரும்பாலானவர்களின் எண்ணமாக இருக்கிறது. இது தவறு என்று கூறமுடியாது. என்றாலும் மற்றவர்களையும் பற்றி சிந்திப்பதே மனித தன்மையாகும். என்றாலும் மனிதத்தன்மை இல்லாமல் மின் வெட்டுக்கான காரணத்தை ஆளுங்கட்சி எதிர்கட்சி மீதும் எதிர்கட்சி ஆளுங்கட்சி மீதும் தூக்கிப்போட்டுக்கொண்டு தான் இருக்கின்றன. எப்படியோ இந்த மின் வெட்டு என்பது பாமரர்களின் வாழ்க்கையை அனைவருக்கும் எடுத்துக்காட்டியிருக்கும் பாமரர்களின் வாழ்க்கையை அனைவரையும் மூன்று மணி நேரமாவது வாழ வைத்திருக்கும்.

என் அருமை மின் வெட்டுக்கு நன்றி.

ஹைக்கூ

பாலுக்கு அழும் குழந்தை எதிர் இருக்க..,
பகட்டாக நடக்கிறது பாலாபிஷேகம்!

யுத்தம்!

சிரிக்காத குழந்தை!
சிறகடிக்காத பறவை!
இருப்பார்களா என்று தெரிய வில்லை…
யுத்த பூமியில்!
தெரிந்ததெல்லாம்
ரத்தமும் ரத்த சம்மந்தமானது மட்டும் தான் என்பது!
ஆனால் ஒன்று மட்டும் உறுதி
வெல்பவர்களையும் தோற்பவர்களையும் விடுத்து
வாழ்பவர்களே அழிக்கப்படுகின்றனர்!

பயணம்

என் உடன் கல்லூரியில் நான்கு வருடம் படித்த, நான் ஆசையாய் தங்கை என்று அழைக்கும் அனுஷாவின்(பெயர் மாற்றப்பட்டுள்ளது) வீட்டிற்கு இன்று செல்லலாம் என்று நினைத்தேன். 14 .05 .2010 காலை 6 மணி. அனுஷாவை தொலைபேசியில் அழைத்து “நான் இன்று வரலாமா? அல்லது வெளி அலுவல்கள் ஏதும் இருக்கிறதா?” என்று கேட்டேன். அனுஷாவும் தன் அம்மாவிடம் கேட்டுவிட்டு இன்று வேறு அலுவல்கள் இல்லை. வரலாம் என்றும் கூறினார்கள். அதன் பின் புறப்படத்தயார் ஆனேன். அவர்கள் பகுதியில் காலை 9 மணி முதல் 12 மணி வரை மின் தடை இருப்பதால் 12 மணிக்கு மேல் அங்கு சென்று சேர்வது போல கிளம்பலாம் என்று நினைத்தேன். ஆனால் தங்கையின் அன்பு உத்தரவினால் 10 மணிக்கே அங்கு செல்வது என்று முடிவெடுத்தேன். “சட்டைய அயர்ன் பண்ணிட்டியா?” இது என் அம்மாவின் குரல். “இதோ பண்ணிட்ருகேம்மா” என்று கூறிக்கொண்டே சட்டையை அயர்ன் செய்துவிட்டு மடித்து வைக்கப்பட்டிருந்த ஒரு ஜீன்ஸ் பேண்டையும் அணிந்து கொண்டு இரண்டொரு தோசையை வாயில் திணித்துக்கொண்டு பேருந்தை பிடிப்பதற்காக ஓடினேன். என் ஓட்டத்திற்கு பலனும் கிடைத்தது. ஒரு வழியாக பேருந்தில் ஏறி அமர்ந்தேன். “ஒரு பெரியார் பஸ் ஸ்டாண்ட் குடுங்க” – பெரியார் பஸ் ஸ்டாண்டையே வாங்குவது போன்ற தொனியில் நடத்துனரிடம் பத்து ரூபாயை நீட்டினேன். பத்து ரூபாயை பார்த்த உடனே முகத்தை சுளித்துக்கொண்டு “சில்ர இல்லையா பா. எல்லாரும் பத்து பத்து ரூபாயா நீட்னா நான் சில்றைக்கு எங்க போறது?” என்று அவரது ஆற்றாமையை என்னிடம் கொட்டி தீர்த்தார். “நாங்க என்ன சில்ர வைச்சுகிட்டா தாரமாட்றோம்” என்று எனக்குள் நினைத்துக்கொண்டு அவர் கொடுத்த கிழிந்த பயணச்சீட்டையும் கிழியாத ஐந்து ரூபா நோட்டையும் வாங்கிக்கொண்டேன். அனுஷாவின் வீட்டிற்குசென்று எப்படி நடந்து கொள்ள வேண்டும என்று மனதிற்குள் ஒத்திகை பார்த்துக்கொண்டிருக்கும்போது மல்லிகைப்பூ சாக்கு மூட்டையுடன் மூன்று பேர் ஏறினார்கள். அவர்களின் கண்களில் அந்த காலையிலும் ஒரு களைப்பு . அதிகாலையிலே எழுந்து பூ சந்தைக்கோ வேறு எங்கோ சென்று திரும்பிக்கொண்டிருக்கக்கூடும். எல்லோரையும் போல “பாவம்” என்று நினைத்துக்கொண்டு அவர்களின் ருசிகர சைகை விளையாட்டை ரசிக்கத்தொடங்கினேன். பெரியார் பேருந்து நிறுத்தமும் வந்து விட்டது. இறங்கி சுற்றும் முற்றும் பார்த்தேன். நான் செல்ல வேண்டிய பேருந்துகள் எந்த நடைபாதை அருகில் வந்து நிற்கும் என்பது தெரியவில்லை. யாரிடமாவது கேட்கலாமா என்று எண்ணிக்கொண்டு அருகில் இருந்த போக்குவரத்து அதிகாரியை நெருங்கினேன். அதற்குள் தகவல் பலகை ஒன்று கண்ணில் பட்டது. “பிளாட்பாரம் நம்பர்: 1 நிற்கும் பேருந்துகள்” என்று இருந்த அந்த தகவல் பலகையில் நான் செல்ல வேண்டிய பேருந்துகள் நிற்கும் என்ற செய்தி இருந்தது. இங்கு தான் நிற்கும் என்று உறுதிபடுத்திக்கொண்டு காத்திருந்தேன். வெகு நேரம் ஆனா பிறகும் நான் செல்ல வேண்டிய பேருந்துகள் ஒன்று கூட தென்படாததால் ஒரு சிறு சந்தேகம் எழத்தொடங்கிய நேரத்தில் அந்த பேருந்து வந்து நின்றது. கூட்டம் அதிகம் இல்லாததால் கொஞ்சம் நிம்மதியுடன் பேருந்தில் ஏறி பயணச்சீட்டை பெற்றுக்கொண்டேன். “ஹாஸ்பிட்டலுக்கு ரெண்டு ஸ்டாப் தள்ளி தான் அந்த ஸ்டாப்” என்று தந்தை சொல்லி அனுப்பியிருந்தது நினைவுக்கு வந்தது. ஹாஸ்பிடல் நிறுத்தத்தை கடந்த உடன் நான் இறங்க வேண்டிய நிறுத்தம் எது என்று தேடத்தொடங்கினேன். நடத்துனரிடமே கேட்டுவிடவேண்டியது தான் என்று முடிவு செய்து நடத்துனரின் இருக்கைக்கு அருகில் சென்று அமர்து கொண்டு “ஸ்டாப் எப்ப வரும்” என்று கேட்டேன். “ரெண்டு ஸ்டாப் தள்ளி. சொல்றேன்” என்று கூறிக்கொண்டே அவரது கணக்குகளை சரிபார்துக்கொண்டிருந்தார். ஒரு வழியாக நான் இறங்க வேண்டிய நிறுத்தத்தில் இறங்கி அவர்களின் வீட்டை சென்று அடைந்தேன். அனுஷாவும் அவரது(எங்களது) அம்மாவும் வரவேற்றார்கள். எங்கோ அவசரமாக கிளம்பிக்கொண்டிருந்த நேரத்திலும் “சும்மா ஜம்மு னு இருக்கார்ல” என்று தமாஷ் செய்து விட்டு கிளம்பினார் அப்பா.

…முற்றும்

படித்ததில் பிடித்தது!

நான் நேசிக்காத காலங்களுக்காக
வருத்தப்படவில்லை!
என்னை நேசிக்கவிருக்கும் காலத்திற்காக
வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறேன்!

கேட்டதில் பிடித்தது!

ஜாதிக்கொடுமை!

சிவனை வணங்கினேன்!
இந்து என்றார்கள்! கீதையைத்தந்தார்கள்!
குல்லா அணிந்தேன்!
முஸ்லிம் என்றார்கள்! குரானைத்தந்தார்கள்!
சிலுவை அணிந்தேன்!
கிறிஸ்தவன் என்றார்கள்! பைபிளைத்தந்தார்கள்!
ஒவ்வொரு முறையும்
என் சட்டையின் நிறம் தான் மாறியது!
ஆனால்
நான் ‘தலித்’ என்பதை எந்த மதத்தாலும் மாற்ற முடியவில்லை!

-ஒரு தலித்தின் கூக்குரல்

கதை அல்ல நிஜம்!

ஒரு உண்மை சம்பவத்தை உங்களுக்காக எழுதுகிறேன். நானும் என் அண்ணனும் ஒரே பள்ளியில் படித்துக்கொண்டிருந்தோம். நான் பள்ளியில் படித்துக்கொண்டிருக்கும்போது எனக்கு தினேஷ் என்ற நண்பன் இருந்தான். தினேஷின் அண்ணன் ராஜேஷ். ராஜேஷும் என் அண்ணனும் நண்பர்கள். நங்கள் படித்த பள்ளியில் ராஜேஷ் படிப்பில் முதல் மாணவராக இருந்தார். அனைத்து பாடங்களிலும் அனைத்து தேர்விலும் முதல் மதிப்பெண் அவர் தான் பெறுவார். தினேஷ் ராஜேஷின் சகோதரர்களின் தந்தை ஒரு காவல் துறை அதிகாரியாகப்பணி புரிந்தார். தந்தை காவலராக இருந்தாலும் அவர்களின் பிள்ளைகளான அந்த சகோதரர்கள் மிகவும் சாதுவானவர்களாக இருந்தார்கள். ராஜேஷும் பன்னிரெண்டாம் வகுப்பை நல்லபடியாக முடித்து மதுரையில் உள்ள தியாகராஜர் பொறியியல் கல்லூரியில் மின்னணுவியல் பிரிவை எடுத்தார(2003). இந்த நிலையில் ராஜேஷின் தந்தையார் காலமானார். அவர்களின் தாய்க்கு ராஜேஷும் தினேஷும் தான் கதி என்ற நிலை இருந்தது. ராஜேஷின் முதல் அரை ஆண்டும் முடிந்தது. இரண்டாம் அரை ஆண்டு முதல் அவரவர்களின் துறை வகுப்பிற்கு செல்வார்கள். ராஜேஷும் சென்றார். புதிய நண்பர்கள். பள்ளியை போலவே கல்லூரியிலும் நல்ல முறையில் பயின்று குடும்பத்தை காபற்றுவார் என்று ராஜேஷின் தாய் நினைத்து கொண்டிருந்தார். ஒரு நாள் மாலை ராஜேஷின் தாய்க்கு ஒரு போன் அழைப்பு. அதில் ஒரு தாங்கும் ஹோட்டலின் காப்பாளர் பேசினார். உங்கள் மகன் ராஜேஷ் எங்கள் ஹோட்டல் அறையை இன்று வாடகைக்கு எடுத்தார். சற்று நேரத்துக்கு முன்பு எங்கள் ஹோட்டல் அறையில் உங்கள் மகன் தனக்கு தானே எலெக்ட்ரிக் ஷாக் வைத்துக்கொண்டு தற்கொலை செய்து கொண்டுவிட்டார் என்பது அந்த காப்பாளரின் செய்தி. ராஜேஷின் தாய் கதறினார். ராஜேஷின் தற்கொலைக்கு என்ன காரணம் என்று விசாரித்த பின்பு கிடைத்த தகவல் இன்னும் கொடுமையானதாக இருந்தது. ராஜேஷின் குரல் பெண் குரல் போல இருப்பதாக உடன் படிக்கும் மாணவர்கள் அடிக்கடி கிண்டல் செய்தது தான் ராஜேஷின் தற்கொலைக்கு கரணம் என்று தெரிய வந்தது. அவர்களுடைய கிண்டலை தாங்க முடியாமல் ஏதோ ஒரு சுற்றுலா தளத்திற்கு சென்று ஒரு ஹோட்டலில் ஒரு அறையை வாடகைக்கு எடுத்து தன உடம்பு முழுவதும் மின் வயர்களை சுற்றிக்கொண்டு தன் மீது மின்சாரத்தை பாய்ச்சி இறந்து விட்டார். எவ்வளவு கொடுமை பாருங்கள். அவரது மனம் எவ்வளவு பாடு பட்டிருந்தால் இப்படி ஒரு கொடுமையான தற்கொலையையும் தேர்ந்து எடுத்திருப்பார்.

மற்றவர்கள் மனதை புண் படுத்தி அதில் சுகம் காணும் இது போன்ற மாணவர்களை குற்றம் சொல்வதா?

இல்லை மற்றவர்களின் கேளிக்கைக்கு மரியாதை கொடுத்து தன் தாயையும் தம்பியையும் எண்ணிப்பார்க்காமல் தன் உயிரை மாய்த்துக்கொண்ட அந்த ராஜேஷை குற்றம் சொல்வதா?

இல்லை மாணாக்கரின் இது போன்ற செயல்களை முன்கூட்டியே கண்டு கண்டிக்காத தியாகராஜர் பொறியியற் கல்லூரியை குற்றம் சொல்வதா?

யாரை குற்றம் சொன்னாலும் ராஜேஷும் திரும்பி வரப்போவதில்லை. அந்த தாயின் கதறலுக்கு விடை கிடைக்கப்போவதும் இல்லை. இந்த சம்பவத்தை படித்த பின்பாவது இது போன்ற எண்ணம் இருக்கும் ஒரு சிலராவது திருந்துவார்கள் என்ற எண்ணத்தில் எழுதி இருக்கிறேன். நம் வாழ்க்கை மற்றவர்களுக்கு பாடமாக அமைய வேண்டும் தான். ஆனால் இந்த விதத்தில் அல்ல.

இந்த நேரத்தில் அந்த ராஜேஷ் அன்னனனுடன் நான் கழித்த நேரங்களை, நாங்கள் விளையாடிய கிரிக்கெட்டையும் எண்ணிப்பார்க்கிறேன். அவர்கள் ஆன்மா சாந்தி அடைய வேண்டிக்கொள்கிறேன். உங்களையும் வேண்டிக்கொள்ளுமாறு கேட்டுக்கொள்கிறேன்.